De projecties wekken een gevoel van isolatie en verstedelijking op, passend bij de levens van de personages in een tijd van grote maatschappelijke veranderingen. De donkere kleuren en gedempte details contrasteren met het warme licht en de levendige inrichting binnen, waardoor de gelaagdheid van het verhaal wordt benadrukt: een kil, stedelijk buitenleven tegenover een warm, maar soms beklemmend huiselijk bestaan. De projectie voegt subtiele diepte toe zonder de aandacht af te leiden van de interacties tussen de acteurs, wat de intimiteit en het mysterie rondom de hospita versterkt.

De impressionistische stijl, met muren en stedelijke achtergronden in wazige kleuren en losse lijnen, benadrukt meer sfeer dan detail. Deze aanpak creëert een nostalgische, mysterieuze sfeer die perfect aansluit bij het tijdperk en de emotionele diepgang van het verhaal.

De projectiestijl roept gevoelens van isolatie en nostalgie op, alsof de kijker naar een vervaagde herinnering kijkt. Met zacht, verspreid licht en subtiele schaduwen wordt een melancholiek gevoel toegevoegd. De achtergrond blijft dromerig en vervlogen, waardoor de aandacht op de acteurs gericht blijft, terwijl de juiste sfeer voor De Hospita wordt neergezet: een afgesloten, vervreemde binnenwereld vol nostalgie en isolatie.